راستش رو بخواید اول کاریه موندم که چه جوری استارت کارو بزنم.بعد سالها دوری از میادین بلاخره منم اومدم.

اومدم تا توی این دنیای شلوغ و پلوغ و پر سر و صدا، یه گوشه دنجی دور هم باشیم و با نگاهی به دور و بر خودمون صفحات شیرینی رو ورق بزنیم که توش پر از دل نوشته ها و نصیحت ها و قند و پند هاست.

آخیش،حالا تونستم یه نفس راحت بکشم!کل حرفم همین بود و همین هست.

                                                                                                                   یا علی...

معلمی در امریکا به نام خانم دونا به شاگردانش گفت هر کاری که نمی توانید انجام دهید را بنویسید و آن نوشته ها را داخل جعبه کفشی کردند و همه ی نمی توانم ها را در داخل حیات دفن کردند و معلم تابلوی نمی توانیم را برای یاد آوری در گوشه ی کلاس قرار داد.از آن پس هر دانش آموز که مساُله ای را بلد نبود تا می گفت نمی توانم؛دونا تابلو را نشانش میداد.آن دانش آموزان در آن زمان بالا ترین معدل آن منطقه را کسب کردند.هم اکنون روش دونا در تمام الگو های تربیتی یافت میشود.

دیدی کاری نداره!!!

فقط کافیه به خودت بگی من میتوانم.همیشه به فکر فردا باش اگه این کارو انجام بدی امروز شیرینی داری

از دی گذشت و هیچ از او یاد مکن             فردا که نیامدست فریاد مکن

بر نامده و گذشته بنیاد مکن                    حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

اینارو گفتم که بیایم و یه کمی فکر کنیم,شاید بعضی وقتا و بعضی جاها ما تقصیر کار باشیم

و به قول یغما سعی کنیم که اینطور نباشیم و تلاشمون به این حد برسه که از ما به عنوان فردی تاثیر گذار تو جامعه یاد بشه...

                                                                                                                   یا علی...

ادیسون 1093 اختراع ثبت کرد که در 14 سال متوالی هر 5 روز یک اختراع داشت.جالب اینجاست که او در سن شانزده سالگی به علت کم هوشی از مدرسه اخراج شدو در حادثه ای منجر به کر شدن او شد.

وقتی علت موفقیت وی را از او جویا شدند وی در پاسخش به دو عامل اشاره داشت.اول اینکه درست در زمانی که دیگران مرا فردی خنگ می نامیدند و مرا سرزنش میکردند،مادرم بر خلاف نظر دیگران مرا فردی نابغه و باهوش خطاب می کرد و از من حمایت میکرد. و دلیل دوم،پشتکار بالای من بود.

دلیل اینکه بنده این ماجرا را انتخاب کردم،تلنگری بود تا با هم کمی فکر کنیم و به این مطلب برسیم که در بعضی از موارد که ما به موفقیت چشمگیری دست پیدا نمی کنیم،طرف اصلی ماجرا خود ما هستیم.

یغمای خشت مال در شعر زیبای خود چنین میگوید:

عجب نبود که این خوابیدگان را نیست بیداری           اذان صبح اندر گوشهای کر نمی گنجد

مرا خواب آن زمان آید که در زیر لحد باشم               سر پر شورم اندر نرمی بستر نمی گنجد

واقعا چرا وقتی به مشکلی بر می خوریم دست بر روی دست زده و حیف و ای کاش میگوییم و به این فکر نمیکنیم که امروزی را که در آن هستیم فردایی است که دیروز در انتظارش بودیم و آرزویش را داشتیم.